اندر قصورات پنهانی!

حالا فهمیدم تکانه های پرخاشگری و حسادت و حقارت و ... چقدر ناشی از توهم و هیچ و پوچ است. وقتی شخصی شخص دیگری رو دچار بحران می کند هیچ کدام معلوم نیست که می خوان چی رو بگیرن و فقط می خوان خودشونو راضی نگه دارن و این همان انسان نشده ماندن است که بخاطر تداخل نیاز هست. نیازبه دیده شدن نیاز به سرکوب دیگری درصورت تو رو قبول نداشتن و نیاز به تایید و نیاز به قدرت و محبت و طمع در این نیازها... همه ناشی از خودخواهی است. نقطه ی مقابل درک دیگری. و حتی این ها نشان دهنده ی  خود را قبول نداشتن است چون انسانی که عاشق خودش باشد و خودشیفتگی اش ارضا باشد این گونه آشفته نمی شود و احتکار نمی کند و انسانی که خودخواه است حتما نمی تواند دیگری را دوس بدارد.